Στο πάρκο της Αγίας Ειρήνης, στο κέντρο της πόλης της Μυτιλήνης από τον Νοέμβριο του 1982 στέκει η προτομή του Μιχάλη Μυρογιάννη, της Μυτιληνιάς συμβολής σε αίμα στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η προτομή που από τότε μέχρι και σήμερα έχει μετατραπεί σε σημείο αναφοράς των εκδηλώσεων για την επέτειο της εξέγερσης, αλλά και σε τοπόσημο της πόλης.
Η προτομή που στήθηκε με πρωτοβουλία του Δήμου Μυτιλήνης, φιλοτεχνήθηκε από το γλύπτη Ν. Γ. Παρασκευά με την οικονομική συμβολή του Συλλόγου Μυτιληναίων Μόντρεαλ Καναδά ο «Αλκαίος».
«Ήταν η τελευταία χρονιά της πέμπτης θητείας του Δημάρχου Απόστολου Αποστόλου, που στα 81 του χρόνια είχε καημό να το ολοκληρώσει για να τιμήσει τους αγώνες της νέας γενιάς, σαν συνέχεια της Εθνικής Αντίστασης και των Δημοκρατικών αγώνων πριν την ξενοκίνητη δικτατορία του 1967» λέει ο Δημοτικός Σύμβουλος τότε Δημήτρης Μπουρνούς.
Ο Μιχάλης Μυρογιάννης δολοφονήθηκε στα 20 του χρόνια εν ψυχρώ στις 18 Νοεμβρίου 1973 στη γωνία των οδών Στουρνάρα και Πατησίων, από τον αξιωματικό της χούντας Ντερτιλή.
Τα αποκαλυπτήρια της προτομής του έγιναν στις 17 Νοεμβρίου του 1982, εννέα χρόνια μόλις μετά τη δολοφονία του. «Στα αποκαλυπτήρια της προτομής στις παραβρέθηκαν οι γονείς και οι αδελφές του Μιχάλη Μυρογιάννη, ανάμεσα σε πλήθος λαϊκών ανθρώπων όλων των ηλικιών που τον τίμησαν σαν δικό τους νεκρό. Ήταν σαν να γινόταν η επίσημη τελετή ταφής του, που δεν άφησε η Χούντα να γίνει το 1973. Εκ μέρους του Δήμου ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Στρατής Πάλλης αναφέρθηκε στο ιστορικό της δολοφονίας του. Ο Δήμαρχος Απόστολος Αποστόλου δακρυσμένος αποκάλυψε τη προτομή, μέσα σε ξέσπασμα χειροκροτημάτων, μεγάλης συγκίνησης και συνθημάτων για τη δικαίωση της θυσίας του Μιχάλη Μυρογιάννη» θυμάται ο Δημήτρης Μπουρνούς.
Και αυτή δεν ήταν η μόνη τιμή προς το νέο αγωνιστή της Δημοκρατίας. Το όνομά του δόθηκε σε ένα κεντρικό δρόμο της πόλης από το Μακρύ Γυαλό προς τη Χρυσομαλλούσα.
Στα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Μιχάλη Μυρογιάννη η μητέρα του Ανθή Μυρογιάννη, μιλώντας στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» είχε πει ανάμεσα στα άλλα: «Εκείνο το πρωί όσες φορές έπαιρνα νερό κι έβγαινα στην αυλή να ποτίσω τις γλάστρες με τα λουλούδια, έτρεχε και με φιλούσε. Τότε δεν μπορούσα να εξηγήσω το γιατί. Τα δεχόμουν όλα αμίλητη και περήφανη. Τώρα ξέρω γιατί. Τώρα έχω μείνει με ένα χαρτί στο χέρι που λέει: ‘Διαμπερές τραύμα στο κεφάλι, βληθείς δια πυροβόλου όπλου, έξοδος εγκεφαλικής ουσίας’. Κι όταν πια η μοναξιά, η πίκρα, ο πόνος, γίνονται αγανάκτηση, είναι σαν να ακούω τη φωνή του να μου λέει: ‘Μάνα, δεν πέθανα. Το αίμα μου σας ελευθέρωσε’. Και τότε σκέπτομαι και ευχαριστώ όλους εκείνους που τον τίμησαν και τον τιμούν με οποιονδήποτε τρόπο. Και βλέπω τη μορφή της προτομής του, που βρίσκεται στη Μυτιλήνη, να μου χαμογελά».
φωτογραφία αρχείου
