Mήπως ο άντρας μου, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, είναι ένας δολοφόνος “προσεχώς”

Mήπως ο άντρας μου, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, είναι ένας δολοφόνος “προσεχώς”

«Τρελαίνομαι; Μήπως χάνω το μυαλό μου;» «Με όλα αυτά που συμβαίνουν εκεί έξω, εγώ δεν είμαι καλά ή όλοι οι άλλοι γύρω μου δεν είναι καλά;» Υπάρχει διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο φυσιολογικό και στο παθολογικό;»

Η Μαρία Λεβέντη, η δική σας ψυχίατρος, είναι εδώ, σήμερα, για να σας απαντήσει με ακρίβεια, και επιστημονικά δεδομένα, αν υπάρχει στοιχείο τέτοιο που να συνηγορεί υπέρ τού «έχω χάσει το μυαλό μου», ή «οι άλλοι έχουν χάσει το μυαλό τους και εγώ είμαι μία χαρά φυσιολογικός».

Μήπως είμαι τρελός;

Υπάρχουν δύο κριτήρια, τα οποία μπορεί να ακολουθήσει κάποιος, για να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα για το αν συμβαίνει κάτι με αυτόν, ή με κάποιον δικό του άνθρωπο.

Αυτά τα δύο κριτήρια είναι: 1) η δυσφορία και 2) η δυσλειτουργία. Ας πάμε να τα αναλύσουμε βήμα-βήμα απλά.

 

Δυσφορία σημαίνει «εγώ δε νιώθω καλά». Δυσφορώ σημαίνει «εγώ δεν νιώθω καλά».

Δυσλειτουργώ σημαίνει «εγώ δεν λειτουργώ σωστά». Αν και το «σωστά» είναι μία πολύ μεγάλη συζήτηση.

Παρόλα αυτά, υπάρχουν κάποια πλαίσια που ισχύουν για όλους τους ανθρώπους του πλανήτη ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου, εθνικότητας, και τα λοιπά και τα λοιπά.

Τι σημαίνει δυσφορία;

Η δυσφορία λοιπόν, μπορεί να ακούγεται, ως έννοια, υποκειμενική, αλλά έχει όμως τρία στοιχεία που την κάνουν αντικειμενική. Έτσι, μπαίνουμε στα πλαίσια της επιστημονικής προσέγγισης.

Ποια είναι αυτά τα τρία κριτήρια;

Η ένταση

Η συχνότητα

Το εξωτερικό περιβάλλον.

Δηλαδή, είναι μεγάλη η ένταση; Το volume έχει ανέβει παραπάνω από ένα σημείο;

Η διάρκεια είναι μεγάλη; Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια; 3) Το περιβάλλον, πώς επηρεάζει αυτό το νιώσιμο; Όταν είμαι μέσα σε εσωτερικό χώρο, όταν είμαι έξω, είναι το ίδιο; Όταν πάω σε ξένο μέρος που δεν έχω ξαναπάει είναι το ίδιο απ’ ό,τι είναι στο σπίτι μου; Όπως επίσης και το περιβάλλον, πώς επηρεάζει αυτήν την κατάσταση; Οι άλλοι επιδεινώνουν μια κατάσταση ή τη βελτιώνουν;

Τι σημαίνει δυσλειτουργία ;

Δυσλειτουργώ περισσότερο όταν είμαι σε εξωτερικό περιβάλλον ή όταν είμαι μόνος μου στο σπίτι μου;

Δυσλειτουργώ για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα ή, συνέβη για ένα μικρό χρονικό διάστημα και τελείωσε; Και αυτή η δυσλειτουργία, αυτή η λάθος συμπεριφορά, έχει πολύ μεγάλη ένταση, δηλαδή το βλέπουν, το αντιλαμβάνονται και οι άλλοι, ή το καταλαβαίνω μόνο εγώ;

Αυτά μπορούν να γίνουν όλα πιο κατανοητά μ’ ένα παράδειγμα, και μάλιστα της εποχής.

Μ’ ένα παράδειγμα που μας απασχολεί μάλλον όλους, είτε είμαστε στη μία μεριά,είτε στην άλλη.

Μήπως ο άντρας μου, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, είναι ένας δολοφόνος «προσεχώς»;

Τι θέλει όμως να πει η Δρ. Μαρία Λεβέντη; Ποιο είναι το πιο σημαντικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή που μας έχει βάλει σε σκέψεις όλους;

Μα φυσικά οι γυναικοκτονιες!

Υπάρχουν λοιπόν, πολλοί, που αναρωτιούνται, πολλές για την ακρίβεια, μήπως ο άντρας μου, ο φίλος μου, ο σύντροφός μου, είναι ένας δολοφόνος «προσεχώς»; Πώς θα το καταλάβουμε; Η ζήλια του είναι φυσιολογική ή παθολογική; Η ζήλια δεν είναι φυσιολογική.

Δεν υπάρχει φυσιολογική ζήλια!

Η ζήλια είναι παθολογική. Αυτό που είναι φυσιολογικό είναι το ενδιαφέρον. Μην μπερδεύετε λοιπόν, τη ζήλια με το ενδιαφέρον, και μην αναζητάτε τη ζήλια έναντι του ενδιαφέροντος.

Για να μπορέσουμε λοιπόν να καταλάβουμε αν ο σύντροφός μας πρόκειται να μας δολοφονήσει κάποια στιγμή, υπάρχουν κάποια στοιχεία που θα πρέπει να κατανοήσουμε στην αρχή για να μπορέσουμε να βγάλουμε ασφαλή, και σίγουρα συμπεράσματα. Αυτά τα στοιχεία είναι, 1) πώς μας ζηλεύει; 2) Τι είναι αυτό που λέει; 3) Και τι είναι αυτό που ζητάει; Είναι υπερβολικό; Δηλαδή, η ένταση, που λέγαμε στην αρχή της συζήτησης μας, είναι μεγάλη; Είναι τελείως διαφορετικό να σου πει «δεν θα ξαναβάλεις σορτσάκι», «δεν θα ξαναβγούμε με αυτούς τους φίλους», «δεν θα ξαναβγείς ποτέ από το σπίτι και μόνο μαζί μου θα κυκλοφορείς».

Βλέπετε, η ένταση, χαρακτηρίζει και το σύμπτωμα

Επίσης, είναι τελείως διαφορετικό να συμβεί αυτό μία φορά, γιατί πρόκειται για έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που φοβόμαστε ότι μπορεί να παίζει κάτι. Και είναι τελείως διαφορετικό, αυτή η συμπεριφορά να κρατάει μήνες ή και χρόνια. Και είναι τελείως διαφορετικό να συμβαίνει έξω περισσότερο, ή περισσότερο στο σπίτι.

Εδώ υπάρχει μία πολύ μεγάλη παγίδα την οποία δεν την αντιλαμβανόμαστε εύκολα.

Ποια είναι αυτή η παγίδα; Νομίζουμε ότι το χειρότερο είναι να μας κάνει ζήλιες και σκηνές ο σύντροφός μας όταν είμαστε έξω, με άλλους. Όχι! Το χειρότερο είναι να έχει άσχημες συμπεριφορές όταν είμαστε μόνοι μες στο σπίτι. Εκεί είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος,

Μέσα στο σπίτι όμως, που νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια, γιατί ξέρει ότι δεν θα υπάρξει κάποιος να σας προστατεύσει, εκεί συμβαίνουν συνήθως και τα μοιραία. Οπότε λοιπόν, προσπαθήστε να αξιολογήσετε το κάθε στοιχείο ξεχωριστά: 1) την ένταση, 2) τη διάρκεια, και 3) πώς επηρεάζεται το σύμπτωμα ανάλογα με το περιβάλλον.

Όμως, για να μην βλέπουμε μόνο τη μία πλευρά, η Δρ. Λεβέντη, θέλει να δούμε και την άλλη. Μήπως έχουμε γίνει λίγο υπερβολικές, εμείς οι γυναίκες τώρα, και νομίζουμε ότι όλοι οι άντρες είναι δολοφόνοι «προσεχώς»; Μήπως έχουμε μπει σε μία υπερβολική, αγχώδη κατάσταση, και παρερμηνεύουμε τα πάντα;

Για πάμε να δούμε πάλι, βήμα-βήμα, αυτά τα τρία στοιχεία που θα μας βοηθήσουν να αξιολογήσουμε αν είμαστε στο φυσιολογικό πλαίσιο ή έχουμε αρχίσει και φεύγουμε λίγο από το φυσιολογικό πλαίσιο.

Ποια είναι, όπως είπαμε, αυτά τα τρία στοιχεία;

Η ένταση: φοβόμαστε πάρα πολύ ή απλώς έχουμε μία ανησυχία;

Η διάρκεια: φοβόμαστε για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ή είναι κάτι τώρα παροδικό και μετά το ξεχνάμε;

Το περιβάλλον: όταν είμαστε με άλλους ανθρώπους φοβόμαστε περισσότερο, ή όταν καθόμαστε μόνοι και τα σκεφτόμαστε εκεί είναι πια που μας φεύγει το μυαλό;

Αυτά λοιπόν τα τρία στοιχεία θα μας βοηθήσουν σε πάρα πολλά θέματα, για να μπορέσουμε να βάλουμε μία μικρή διάγνωση. Όχι φυσικά αυτή που μπορεί να βάλει ένας ειδικός ψυχικής υγείας, αλλά οπωσδήποτε θα μας ανοίξουν το δρόμο για να μπορέσουμε να σταντάρουμε πώς έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή;

Η Δρ. Μαρία Λεβέντη, ως ειδική ψυχίατρος και ψυχοθεραπεύτρια –25 χρόνια ψυχίατρος και με τουλάχιστον 26.000 ώρες που έχει προσφέρει ψυχοθεραπεία μέχρι τώρα– μπορεί να προτείνει κάτι το οποίο είναι πιο εύκολο και πιο αποδοτικό.

Τι είναι αυτό;

Η προληπτική ψυχοθεραπεία!

Μάλιστα, διότι η πρόληψη είναι αυτή που βοηθάει πολύ περισσότερο από την ίδια τη θεραπεία. Διότι όταν κάνουμε πρόληψη, το σύμπτωμα δεν έχει φτάσει να είναι σε πολύ δύσκολο σημείο και να χρειάζεται μακροχρόνια και πιο βαριά θεραπεία. Η προληπτική ψυχοθεραπεία είναι μία μορφή ψυχοθεραπείας που μπορεί να γίνει, είτε σε ατομικό, είτε σε ομαδικό επίπεδο.

Μην υποτιμάτε τον κίνδυνο! Μην τον υποτιμάτε, και αναζητήστε βοήθεια! Και μάλιστα βοήθεια, όχι μόνο από δικούς σας ανθρώπους που εμπιστεύεστε, αλλά και από ειδικούς. Από ειδικούς ψυχικής υγείας.

Dr. Μαρία Λεβέντη, Ψυχίατρος – Ψυχοθεραπεύτρια

Σχετικά Άρθρα