Ο Γερμανικός Μολοσσός ανήκει στις πιο μεγαλόσωμες φυλές σκύλων στον κόσμο. Ωστόσο, παρά την επιβλητική του εμφάνιση και τα χαρακτηριστικά χείλη, οι Μολοσσοί θεωρούνται πολύ φιλικοί, ήρεμοι σκύλοι, που έχουν ανάγκη να τους αγαπούν.
Στα τέλη του 19ου αιώνα, οι κυνολόγοι πίστευαν ότι είχαν βρει σε τύπους σκύλων της αρχαιότητας τους προγόνους του Γερμανικού Μολοσσού. Οι Ασσύριοι είχαν πάνω από 4000 χρόνια πριν, για παράδειγμα, μεγαλόσωμους και κοντότριχους σκύλους-μαχητές με πλατιά μουσούδα, οι απεικονίσεις των οποίων θύμιζαν στην εμφάνιση τη σημερινή φυλή Μολοσσών. Ακόμη και στη σημερινή Δανία βρέθηκαν σκελετοί πολύ μεγαλόσωμων κυνηγετικών σκύλων τύπου Μαστίφ, οι οποίοι χρονολογούνται στα έτη 5000 π.Χ. έως 1000 π.Χ. Ωστόσο, η ύπαρξη συγγενικής σχέσης μεταξύ του Γερμανικού Μολοσσού και αυτών των αρχαίων προγόνων είναι εν τω μεταξύ πολύ αμφιλεγόμενη. Ακόμη και η υποτιθέμενη συγγένεια με το Μαστίφ του Θιβέτ (Do Khyi), μία από τις αρχαιότερες φυλές της Ανατολής, αποκλείστηκε εν τω μεταξύ μέσω εξέτασης DNA.
Σύμφωνα με καταγεγραμμένες ιστορίες, η προέλευση του Μολοσσού εντοπίζεται αποδεδειγμένα από το 16ο αιώνα και μετά. Οι παραδόσεις τεκμηριώνουν ότι ιδιαίτερα μεγαλόσωμοι και κομψοί σκύλοι εισήχθησαν από την Αγγλία και την Ιρλανδία στη Γερμανία, οι οποίοι προέρχονταν από διασταυρώσεις του Μαστίφ με το μεγαλόσωμο ιρλανδικό Γουλφχάουντ. Τα ζώα ήταν μεν ακόμη πολύ διαφορετικά, όσον αφορά την εξωτερική τους εμφάνιση, αλλά όλα είχαν από κοινού ένα ασυνήθιστα μεγάλο μέγεθος. Στη Γερμανία η σκόπιμη εκτροφή του λεγόμενου „Englischer Docke“, δηλαδή του αγγλικού σκύλου, ξεκίνησε τελικά από το 17ο αιώνα. Οι κομψοί, μεγαλόσωμοι σκύλοι, που χρησιμοποιούνταν για το κυνήγι αρκούδων, αγριογούρουνων και άλλων ζώων έγιναν σύντομα δημοφιλείς στην Αυλή ως εντυπωσιακοί σκύλοι-συνοδοί. Έτσι, η φυλή διαχωρίστηκε σε τρεις τάξεις: «σκύλοι της κρεβατοκάμαρας» (Kammerhunde), «αγαπημένοι σκύλοι συντροφιάς» (Leibhunde) και «Αγγλικά Μαστίφ» (English Dogge). Ως «σκύλοι της κρεβατοκάμαρας» επιλέγονταν οι πιο όμορφοι και δυνατοί σκύλοι, οι οποίοι τιμούνταν με ένα χρυσό περιλαίμιο και τη νύχτα επιτρεπόταν να παραμένουν στην κρεβατοκάμαρα του ηγεμόνα τους, όπου είχαν έναν άνετο χώρο για να ξαπλώνουν πάνω σε γούνα αρκούδας. Όπως και οι «αγαπημένοι σκύλοι συντροφιάς», οι οποίοι υστερούσαν σε σχέση με τους «σκύλους της κρεβατοκάμαρας» τουλάχιστον σε θέμα ομορφιάς και επομένως, λάμβαναν μόνο ένα επάργυρο περιλαίμιο, έπρεπε κι αυτοί να προστατεύουν την Αυλή του ηγεμόνα τους κυρίως από εισβολείς. Καθώς και οι δυο ζούσαν μαζί με την οικογένεια του ηγεμόνα, δόθηκε κατά την εκτροφή τους μεγάλη σημασία σε χαρακτηριστικά, όπως η υπακοή. Αντιθέτως, στο κυνήγι, δεν χρησιμοποιούνταν ζώα με υψηλότερη εκτροφική αξία.
Αλλά ακόμη και όλα τα υπόλοιπα Αγγλικά Μαστίφ, που δεν ζούσαν στο σπίτι και διέμεναν στο στάβλο, θεωρούνταν τόσο πολύτιμα, που δεν χρησιμοποιούνταν απερίσκεπτα στο κυνήγι. Έτσι, αρχικά στέλνονταν «Αγριοχοιροθήρες» („Saufinder“ και „Saurüden“) στο κυνήγι αγριογούρουνων ή σκύλοι «που δάγκωναν αρκούδες» („Bärenbeißer“) στο κυνήγι αρκούδας για να εντοπίζουν το θήραμά τους και να το απομακρύνουν από το δάσος. Μόνο και μόνο στη θέα κάποιου αγριογούρουνου ή κάποιας αρκούδας, οι σκύλοι εξαπολύονταν στο κυνηγητό του θηράματος, προκειμένου να το αρπάξουν και να το ακινητοποιήσουν με ένα επιδέξιο δάγκωμα, έως ότου ο κυνηγός μπορέσει να το σκοτώσει με ένα αιχμηρό όπλο. Για να αποφευχθεί οποιοσδήποτε τραυματισμός αυτών των πολύτιμων σκύλων κατά τη διάρκεια αυτού του ελιγμού, τους φορούσαν ένα θώρακα από ύφασμα με χοντρή επένδυση.
Καθώς οι κυνηγετικοί σκύλοι έγιναν ολοένα και πιο περιττοί με την αυξανόμενη χρήση των πυροβόλων όπλων, και καθώς πολυάριθμες τότε φυλές εξαφανίστηκαν από το προσκήνιο, ο Μολοσσός θεωρούνταν – κυρίως στην περιοχή της Βυρτεμβέργης – ως σκύλος πολυτελείας και αντικείμενο που υποδήλωνε την υψηλή κοινωνική θέση του κατόχου του. Στα μέσα του 19ου αιώνα, η φυλή σκύλων γνωστή σήμερα ως Ντογκ της Ουλμ γνώρισε εν τω μεταξύ μεγάλη δημοτικότητα. Ο Ότο φον Μπίσμαρκ (Otto von Bismarck) προσμετρά σε έναν από τους πιο διάσημους ιδιοκτήτες Μολοσσών. Ο πρώτος καγκελάριος της Γερμανικής Αυτοκρατορίας (Ράιχ) ήταν ιδιοκτήτης τέτοιων μεγαλόσωμων σκύλων για πάνω από 60 χρόνια, γεγονός που τους προσέδωσε το προσωνύμιο «σκύλος της Αυτοκρατορίας» („Reichshund“). Δεδομένου ότι οι Μολοσσοί ζούσαν κυρίως σε ιδιωτικά νοικοκυριά, κατά την εκτροφή δόθηκε ολοένα και περισσότερη σημασία στον καλό, ισορροπημένο και υπάκουο χαρακτήρα. Σε διάφορες περιοχές δημιουργήθηκαν διάφοροι τύποι της φυλής, οι οποίοι διέφεραν ελαφρώς σε χρώμα ή μέγεθος και χαρακτηρίζονταν αναλόγως ως Ντογκ της Ουλμ (Ulmer Dogge), Μεγάλος Δανός (Great Dane), Αγγλικό Μαστίφ (English Dogge), Μεγάλο Μαστίφ (Great Dogge), „Saupacker“ (Κυνηγετικός, Αγριοχοιροθήρας) ή „Hatzrüde“ (Κυνηγετικός, Ελαφοθήρας).
Όταν αυτοί οι διάφοροι εκπρόσωποι της φυλής παρουσιάστηκαν το 1876 σε μια έκθεση μορφολογίας σκύλων, τα μέλη της κριτικής επιτροπής πρότειναν στους εκτροφείς να συμφωνήσουν στην ενιαία ονομασία «Γερμανικός Μολοσσός». Το όνομα δεν δόθηκε αδιαφιλονίκητα, διότι και άλλες χώρες διεκδίκησαν την προέλευση του Γερμανικού Μολοσσού. Έτσι, η συγκεκριμένη φυλή χαρακτηρίζεται στην αγγλική γλώσσα ακόμη και σήμερα ως «Μεγάλος Δανός». Παρ’ όλα αυτά, οι Γερμανοί εκτροφείς επικράτησαν και ίδρυσαν το 1888 με τη «Λέσχη Γερμανικών Μολοσσών» την πρώτη λέσχη της φυλής γενικά.
Ένας ενήλικος Μολοσσός μπορεί να φτάσει να ζυγίζει περίπου 90 kg και άνω. Με ύψος ακρώμιου τουλάχιστον 80 cm σε αρσενικούς και 72 cm σε θηλυκούς σκύλους δεν αποτελεί φυσικά έκπληξη το υψηλό βάρος τους. Ωστόσο, σε καμιά περίπτωση ο Γερμανικός Μολοσσός δεν είναι δυσκίνητος. Αντιθέτως, η περήφανη συνολική εικόνα του αποπνέει μια τεράστια δύναμη και κομψότητα. Στο πρότυπο της φυλής σύμφωνα με την FCI χαρακτηρίζεται μάλιστα ως «Απόλλων μεταξύ των διαφόρων φυλών σκύλων», χάρη στην αρμονική εμφάνισή του, την καλλίγραμμη σιλουέτα και το εκφραστικό κεφάλι του. Μοιάζει με «ευγενές άγαλμα» και μεταξύ των ηγεμόνων κατά το 16ο και 17ο αιώνα θεωρούνταν εξαιρετικά πολύτιμος.
Είναι φυσικό οι Γερμανικοί Μολοσσοί να έχουν τρομακτική εμφάνιση, λόγω του μεγέθους τους, αλλά εάν κάποιος γνωρίσει πρώτα ένα Μολοσσό, συνειδητοποιεί ότι αυτός μπορεί να κάνει γρήγορα νέες φιλίες, χάρη στη φιλική και ευφυή φύση του χαρακτήρα του.
Το γεγονός ότι ο Μολοσσός αποπνέει σεβασμό χάρη στο μέγεθός του, θεωρείται πολύ θετικό σε ορισμένες περιπτώσεις. Για το λόγο αυτό, οι Μολοσσοί είναι πολύ δημοφιλείς ως σκύλοι-φύλακες. Το άγρυπνα τετράποδα αντιμετωπίζουν τους ξένους με κάποια επιφυλακτικότητα, ακόμη και αν σπάνια γαβγίζουν ή και απειλούν. Τις περισσότερες φορές αυτό δεν είναι καν απαραίτητο, διότι ποιος εισβολέας θα ήθελε εκούσια να αναμετρηθεί με ένα Γερμανικό Μολοσσό; Στην πραγματικότητα οι Μολοσσοί έχουν καλά αντανακλαστικά και σε καμιά περίπτωση δεν δείχνουν επιθετική συμπεριφορά. Στη συναναστροφή τους με ανθρώπους ή ακόμη και με άλλα ζώα θεωρούνται πολύ συμβιβαστικοί. Χάρη στην εξαιρετικά φιλική και χαλαρή φύση του χαρακτήρα του, ο Γερμανικός Μολοσσός είναι πολύ δημοφιλής σήμερα ως οικογενειακός σκύλος.
Η «Λέσχη Γερμανικών Μολοσσών 1888 e.V.» με έδρα το Βερολίνο θέτει έως σήμερα το πρότυπο για την εκτροφή του Γερμανικού Μολοσσού, το οποίο αναλαμβάνει και δημοσιεύει η κυνολογική οργάνωση-ομπρέλα FCI. Κατά την εκτροφή δίνεται σήμερα σημασία πρωτίστως σε μια ήρεμη ιδιοσυγκρασία και φιλικό προς τους ανθρώπους χαρακτήρα. Παρά το μεγάλο μέγεθός του, ο Μολοσσός εκτιμάται πολύ ως οικογενειακός σκύλος και είναι δημοφιλής λόγω του πράου χαρακτήρα του.
Λόγω της πειθαρχίας και της αφοσίωσής τους στον άνθρωπο, οι Μολοσσοί είναι γενικά πολύ απλά ζώα, που ενδείκνυνται κάλλιστα ως οικογενειακοί σκύλοι και σκύλοι-συνοδοί. Τα καλόκαρδα τετράποδα είναι κατάλληλα ιδίως ως σκύλοι θεραπείας. Όπως και σε όλους τους σκύλους, έτσι και στο Μολοσσό είναι φυσικά απαραίτητη μια στοργική, αλλά συνεπής εκπαίδευση, ώστε να μπορέσει να ξεδιπλώσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τη θετική φύση του χαρακτήρα του. Λόγω του μεγέθους του χρειάζεται στο πλευρό του ανθρώπους, οι οποίοι θα του δείξουν τα όριά του, και στη δύναμη των οποίων θα μπορεί να βασιστεί. Για να είναι ευτυχισμένος, ένας Μολοσσός χρειάζεται κυρίως μια στενή επαφή με τον άνθρωπό του.
