Στην πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα οι Γερμανοί ερευνητές του πανεπιστημίου του Μούνστερ πιστοποίησαν έναν εγκεφαλικό μηχανισμό πρόληψης και προστασίας στον εγκέφαλο που λειτουργεί με βάση τη δράση της ντοπαμίνης.
Ο συγκεκριμένος νευροδιαβιβαστής συγκεντρωνόταν σε υψηλές ποσότητες στον επικλινή πυρήνα του εγκεφάλου, όταν μητέρες επικοινωνούσαν οπτικά με τα παιδιά τους με συνοδεία εκφράσεων- συσπάσεων του προσώπου. Η συγκέντρωση της ντοπαμίνης στην περιοχή αυξανόταν όσο μεγάλωναν η ανάγκη για την εκτίμηση των προσωπικών εκφράσεων και το άγχος για την αναγνώριση του μηνύματος και την κατανόηση του προς τα παιδιά. Όλος αυτός ο κώδικας επικοινωνίας έχει ως στόχο να μεταδώσει σχήματα και σήματα μέσω των συσπάσεων του προσώπου, π.χ. «ζάρωμα» του μετώπου, άνοιγμα των ματιών κ.λ.π., που προειδοποιούν το παιδί για πιθανούς κινδύνους. Ανάλογα με την εκτίμηση του κινδύνου και την ανάγκη συγκέντρωσης της προσοχής για την εκτίμησή του είναι και ο “κωδικός” έντασης της σύσπασης του προσώπου που προειδοποιεί για τον κίνδυνο. Αυτό βέβαια ρυθμίζεται από την ποσότητα έκκρισης της ντοπαμίνης.
